ΣΤΑΔΙΟΝ
Και
βλέπω τώρα με το νου και της καρδιάς το μάτι
στ’
αστραφτερό το μάρμαρο χρυσή η μαρμαρυγή
Να
ζωντανεύη τις μορφές που έθαψε η σιγή
αιώνων
μαύρης σκοτεινιάς, στης λήθης το παλάτι….
Να κι η
παλαίστρα με φωνές αγωνιστών γεμάτη
π’
αγγίζει τα μεσούρανα –πολεμική κλαγγή-
Κι’
αντιλαλεί ειρηνικά θριαμβική η κραυγή
για το
κλωνάρι της ελιάς σ’ όλης της γης τα πλάτη…
Βλέπω
ακόμη να περνούν γιορτερή αψίδα
τ’
άλκιμα νειάτα γελαστά, μ’ άσβηστη τη σφραγίδα
της
λεβεντιάς, δόξα τρανή στη γη την ιερή
Και η
Ελλάδα στο βωμό μ’ ευλάβεια μεγάλη
λιβάνι
καίει θαυμασμού και σκύβει το κεφάλι
στο
χώρο, που ανέγγιχτους τους θησαυρούς φρουρεί….
Πλημμυρισμένοι
από φως κι’ άλλης ζωής λαμπράδα
στο
θάμμα που ορθώνεται –εκστατικοί- μπροστά
Της
Εύας και του Άγγελου ανάβουμε λαμπάδα
της πιο
τρανής λατρείας μας, για ότι τους χρωστά
η Τέχνη
π’ αναστήσανε. Κι’ ευλογημένη κρήνη
μεταλαβαίνει
τους λαούς με νάμα π’ αναδίνει!....
Α΄
Βραβείο Δελφοί
12/11/1995
«Ο
ύμνος της αιώνιας Ελλάδας»
______________________________________________________________
______________________________________________________________
ΑΓΑΠΗ
Πλάτυνε
ο κόσμος γύρω μας τώρα και πλημμυρίζει
την
κάθε ανθρώπινη καρδιά με μύρο πιο ακριβό
Η Αγάπη
η ουρανόσταλτη, δώρο καθάριο, αγνό
απ’ της
Φιλίας την πηγή, γλυκά ως αναβλύζει….
Βάλσαμο
στον ανέλπιδο που την καλωσορίζει
με υπερκόσμια
ωσαννά κι’ άγιας πνοής παλμό
Άξια
οδηγήτρα του Καλού και σύμβολο τρανό
μιας
ανθρωπιάς που τάχτηκε μεσ’ στις καρδιές ν’ ανθίζει…
Άσπιλη
απόψε τη θωρώ με δέος να την οδηγεί
στου
Μυστηρίου το Βωμό απλών ανθρώπων η στοργή
μακριά
τώρα να διώξουνε του σπαραγμού τον πόνο…
Και
κεί, που σκύβει ευλαβικά μπροστά στο Βήμα η ψυχή
λυτρωτική
απ’ τα βάθη της, ψελλίζοντας μια προσευχή
να
λέει: «Αγάπη είναι η ζωή κι’ αγάπη είναι μόνο!...»
Βραβείο
στο Διεθνή Ποιητικό Διαγωνισμό
Της Ακαδημίας
CONTEA DI MODICA
